Lockdown

    आणि, बघता बघता lockdown चा महिना पूर्ण होत आला. वेगाने धावत चालले हे जग, स्पर्धा, स्वपण, ध्येय यांच्या मागे चालले हे जग क्षणभर साठी विश्रांती घेईल असे कधीं स्वप्नातही वाटले नव्हते. पण नेहमी प्रमाणे कधीही न पूर्ण होणाऱ्या स्वप्नांप्रमाणे आज प्रत्यक्ष समोर जे घडत आहेत स्वप्न की कठीण वास्तव? लहानपणापासूनचा मनाचा समज नव्हे तर ठामपणे सांगण्यात आलेलं मार्च महिन्याचा शेवटचा आठवडा म्हणजे परिक्षेची तयारी, नवीन आर्थिक वर्षाची तयारी, उन्हाळ्याच्या सुट्टीची तयारी, आंबे येण्याचे दिवस इत्यादी. परंतु इतक्या वर्षात पहिल्यांदाच हा भ्रमाचा भोपळा फुटला. आणि कळाले निसर्गा समोर, परिस्थिती पुढे मानवाचे काय पण कोणाचेही काही कधीच चालत नसते. विसाव्या शतकात जग खूप जवळ असेल असे ऐकूण होते. परंतु हे जग जवळ आणायला एक विषाणू मदत करेल? असा विचार देखील कोणी कधी केला नसेल.      असो!  नव्या उमेदीने २०२० हे वर्ष सुरू झाले. ज्या वर्षा साठी खूप आतुरतेने वाट पाहत होते कारण. नववी तील इंग्रजी पुस्तकातील डॉ. अब्दुल कलाम यांचा धडा Mission 2020 India. भारत देश या वर्षी खूप विकसीत हो...

आज  घराघरातील पहाटे वाजणारे अलार्म बंद झाले. पहाटे वावरणारे दूध विक्रेते, वृत्त पत्रक विक्रेते, सकाळच्या पहिल्या ट्रेन , बस ची वाट बघणारे, शाळा, कॉलेज साठी गडबडीत जाणारे विद्यार्थी  इ. वर्दळ आज अचानक शांत झाली आहे. माणूस नकळत सतत कोणत्या तरी अदृश्य गोष्टीच्या मागे धावत असतो. नकळत आजूबाजूला होणाऱ्या स्पर्धेच्या जाळ्यात अडकत जातो. व शेवटी स्वतःला नक्की काय हवे ? आहे याचा ठाव ठिकाणा च त्याला लागत नाही.आणि अचानक ही रोज होणारी स्पर्धा एक दिवस थांबते.    या वर्षी कळलेले नवीन दोन इंग्रजी शब्द म्हणजे  Lockdown    आणि  Quarantine काहींना याचा अर्थ समजला पण ज्यांना समजला नाही त्यांनी आजूबाजूची परिस्थिती बघून समजावून घेतला. थांबलेले हे जग काहींना सुखावून जात आहे तर काहींना दुःखाची न सांगता येणारी किनार देत आहे. प्रसंग एकच आहे पण एकी कडे आनंद आहे, तर दुसरीकडे उद्याच्या जगण्याची चिंता आहे. दिवस सारखाच आहे पण एका घरात सगळे कुटुंब एकत्र असल्यामुळे रोज नवनवीन मेजवान्या होत आहे, कौतुक सोहळे होत आहे, रोजचा दिवस आरामदायी, मनोस्कत राजेशाही थाटात सुरू होत आहे...

    तंत्रनिकेतन मधील प्रथम वर्षातील सर्वात कठीण वाटणारा विषय म्हणजे अॅपलीड मॅक्यानिकस॒ आधीपासूनच भिती वाटणारा हा विषय पुढे वर्गात मॅडमचे काहीही नकळल्यामुळे अपेक्षेप्रमाणे बॅक लागला. पुढे, द्वितीय वर्ष सुरू झाले व मॅक्यानिकस॒ पेक्षा अवघड मॅक्यानिकस॒ ऑफ स्ट्रकचर विषय अभ्यासक्रमात आला व भीती आणखी वाढली. तो विषय कोरणे सर नावाचे कडक शिक्षक घेणार अशी चर्चा होऊ लागली.तास सुरू होणार होता, हातात फक्त एक खडूची पेटी व डस्टर घेऊन सर आतमध्ये आले.संपूर्ण वर्ग शांत झाला, व हातात एकही पुस्तक न घेता हे सर काय शिकवणार? म्हणून आम्ही एकमेकांकडे बघू लागलो. सर फळ्यावर लिहू लागले टाईप राईटर सारखी लीहलेली रेखीव अक्षरे फळ्यावर उमटू लागली. सरांनी बोललेला प्रत्येक शब्द लक्ष विचलित न होता मेंदूमध्ये जावू लागला. नकळत एक भीती वाटणारा विषय आवडीचा होऊ पाहत होता. छापल्या प्रमाणे खडूने फळ्यावर काढलेले वळणदार हस्ताक्षर, पट्टीचा वापर न करता एकसारख्या आकाराचे स्ट्रेस, मूमेंट्स, इ. च्या आकृत्या आमच्या मेंदूत , वहीत पहिल्यांदाच व्यवस्थित उमटू लागल्या. फळ्यावर लिहलेली गणिते, आकृत्या कधीच कोणी पुसे...