माझे प्रेरणास्थान!

    तंत्रनिकेतन मधील प्रथम वर्षातील सर्वात कठीण वाटणारा विषय म्हणजे अॅपलीड मॅक्यानिकस॒ आधीपासूनच भिती वाटणारा हा विषय पुढे वर्गात मॅडमचे काहीही नकळल्यामुळे अपेक्षेप्रमाणे बॅक लागला. पुढे, द्वितीय वर्ष सुरू झाले व मॅक्यानिकस॒ पेक्षा अवघड मॅक्यानिकस॒ ऑफ स्ट्रकचर विषय अभ्यासक्रमात आला व भीती आणखी वाढली. तो विषय कोरणे सर नावाचे कडक शिक्षक घेणार अशी चर्चा होऊ लागली.तास सुरू होणार होता, हातात फक्त एक खडूची पेटी व डस्टर घेऊन सर आतमध्ये आले.संपूर्ण वर्ग शांत झाला, व हातात एकही पुस्तक न घेता हे सर काय शिकवणार? म्हणून आम्ही एकमेकांकडे बघू लागलो. सर फळ्यावर लिहू लागले टाईप राईटर सारखी लीहलेली रेखीव अक्षरे फळ्यावर उमटू लागली. सरांनी बोललेला प्रत्येक शब्द लक्ष विचलित न होता मेंदूमध्ये जावू लागला. नकळत एक भीती वाटणारा विषय आवडीचा होऊ पाहत होता. छापल्या प्रमाणे खडूने फळ्यावर काढलेले वळणदार हस्ताक्षर, पट्टीचा वापर न करता एकसारख्या आकाराचे स्ट्रेस, मूमेंट्स, इ. च्या आकृत्या आमच्या मेंदूत , वहीत पहिल्यांदाच व्यवस्थित उमटू लागल्या. फळ्यावर लिहलेली गणिते, आकृत्या कधीच कोणी पुसे नये असे सारखे वाटायचे.  स्ट्रक्चरल अभियांत्रिकी सारखे सगळ्यात अवघड वाटणारे विषय सरांच्या मार्गदर्शनामुळे  सगळ्यात आवडीचे विषय बनू लागले. आज डिप्लोमा पूर्ण होऊन दहा वर्ष होत आली. सरांनी शिकवलेल्या विषयांच्या वह्या आजही माझ्याकडे जपून आहेत. कदाचित त्या वयातच सरांसारखेच मोठे होऊन मी पण शिकवेल या विचारानेच आज मी व्याख्याता झाले. शिक्षण क्षेत्रात कोराणे सर माझे नेहमी प्रेरणास्थान राहतील.

    आजही मी स्वतःला खूप भाग्यवान समजते कारण, शासकीय तंत्रनिकेतन पुणे मधील डहाळे सर, सोनार सर, डोरजे सर, चौधरी सर, थोरात मॅडम, अश्ववाथपुरकर मॅडम, नाईकनवरे सर यांच्या सारख्या थोर शिक्षकांचे मार्गदर्शन व प्रेरणा मला लाभली. आजही हे शिक्षकवर्ग शिक्षण  क्षेत्रात मोलाचे मार्गदर्शन करून समाजात परिपूर्ण अभियंता पिढी घडवत आहेत. अशा सर्व थोर गुरूंना माझे शतशः प्रणाम!.