पायपीट...

    निघालेलो मी घरातून आणेल काहीतरी कमावून .व माझेही नवीन घर बसवेल.  कला व मेहनत दोन्ही रक्तातच होते. इकडे तिकडे पाहिले तर काही आशा दिसली नाही. शोधीत नवीन आशा निघोलो मग मी माझ्याच गावातून शहराकडे . मेहनत तर मी करतच होतो . जसे भेटेल तसे जीवन मी जगतच होतो. कामालाच मानत होतो मी  माझे जीवन. पण का काय माहिती कोणाचाही सांगण्यावरून ते आम्हाला रोखत टोकत होते. कष्ट करू नका, कला शिकू नका असे आम्ही त्यांना तर सांगितले नव्हते. परप्रांतीय हा शिक्का त्यांनी फक्त आमच्या सारख्या कष्टकरी कामगाराला च का चिटकवला. श्रीमंत व्यक्ती परप्रांतीय नसतो? अहो, आम्ही तर आमची परंपरा जपत होतो. कला देऊन पोट भरत होतो.  परंतु शेवटी हे परंपरागत असणारे भोगच आमच्या नशिबी आले. तसे नसते तर शहाजहान बादशहाने का वीस हजार परप्रांतीय मजुरांचे हात तोडले असते? परंपरागत पद्धतीने चालत आलेल्या या श्रीमंतांच्या स्वप्नपूर्तीचा खेळात आम्ही भरडले जातो.

आजच्या या जगात आम्हीही शिकलो असतो, नोकरी केली असती तर ही बाकीची कामे कोणी केली असती? आजकाल शिक्षण हे मिळणाऱ्या गलगठठ् पगारावर मोजले जाते. जो जितके जास्त कमवेल तेवढे त्याचे उच्च शिक्षण. मग रस्त्यावरचा बांधामांवरील मजूर महिना पंचवीस हजार का कमवेना तरी त्याला समाजात मान नाही. परंतु कष्टाची कोणतीही लाज न बाळगता आम्ही मेहनत करून घरच्यांचे पण पोट भरत होतो. परंतु या कष्टाच्या धुंदीत उद्याचा विचार करायला मात्र पूर्णपणे विसरलो.

    आज कोरोनाच्या या विळख्यात जग थांबले आहे. त्या बरोबरच आमचे काम ही थांबले आहे. सूर्यास्त नंतर मिळणारी मजुरी स्वीकार करणारे हे हात आज मोफत मिळणारे अन्न धान्य घेताना थरथरू लागले आहेत. आरामाची सवय नसणारे हे शरीर स्वस्थ बसू देत नाही. आज दोन महिने होत येतील , आता मात्र सहन शक्तीचा अंत होत आहे. आता काहीही करून माझे गाव मला गाठायचे आहे. आयुष्य तर प्रत्येक टप्प्यावर परीक्षा घेतच आले आहे. बघू आता हा लांब पल्ल्याचा रस्ता कोणती नवीन आव्हाने देत आहे. आयुष्याची पायपीट आता खऱ्या अर्थाने सुरू झाली.

आपलाच,

...एक मजूर