Lockdown

संध्याकाळची वेळ होती. सुट्टी होती म्हणून घरा बाहेर बसून मामाच्या छोट्या मुलांना मी पाटीवर शिकवत होते. मुले मग्न होऊन अभ्यास करू लागली. त्यांना पाहून इतर खेळणारी लहान मुले देखील घरातून स्वतःच्या पाट्या घेऊन अभ्यासाला गोल बसली. दोन तीन दिवस सलग हा लहान मुलांचा वर्ग बाहेर बसू लागला. अभ्यासाची टाळाटाळ करणारा शेजारचा दर्शन रोज पाटी घेऊन अभ्यासाला येऊ लागला. कुठे जातो म्हणून दर्शन ची आई एक दिवस घरी आल्या आणि, "दीदी उद्या पासून दर्शन ला तुझ्या कडे शिकवणीला घेतेस का?" म्हणून विचारू लागल्या. "माझे सध्या पदविका शिक्षण सुरू आहे म्हणून मला तरी नाही जमणार असे सांगून मी नकारच देत होते." पण , "हा आमचे घरी काही ऐकत नाही, शाळेत पण काही करत नाही पण दोन तीन दिवस स्वतःहून इकडे अभ्यासाला येत आहे. , तुला जमेल त्या वेळी घे पण तूच याला शिकव." असे त्या विनवू लागल्या. मला ही नकार देता न आल्यामुळे दर्शन ची शिकवणी सुरू झाली. माझा पहिला विद्यार्थी . सकाळी कॉलेज व संध्याकाळी एकट्या दर्शन ची शिकवणी सुरु झाली. तो पहिली मध्ये असल्यामुळे एवढं ताण न पडता शिकवणी सुरु झाली. एका महिन्या नंत...

You think you can break her easily, But she bleed five days in a month. Still wear smile on her face, You think she can't make more money. But when she work she will build empowerment. You think she is beautiful; only when she wears make-up. But, she glows  differently; when she is in confidence and to be in love. You use abusive language; by taking her name and body. But when you break she is there for love and care. You think her tears is too quick and for sympathy, But in her heart she hides things which is unbearable to you. You think she is complicated, But you just need empathy to know her. She don't need your money and shield, Only she need is someone who believe in her. And support her to bloom differently. She is not just a girl, But she can be your mother,sister,wife, friend and daughter. And when you have her in your life, Your life will become paradise. ... . Samiksha Kerkar

Lockdown  निमित्ताने खूप वर्ष कपाटावर धूळ खात बसलेली फोटो अल्बम ची पिशवी हाती लागली व रिकामी वेळेचा सदुपयोग करून घ्यावा म्हणून एक एक अल्बम नव्हे तर आठवणीचे कप्पे उलगडू लागले. आई बाबांच्या लग्नापासून ते माझ्या दहावी पर्यंतच्या सगळ्या आठवणी पुन्हा ताज्या होऊ लागल्या. फोटो मधील त्या सगळ्यांचे हास्य किती निर्मळ होते. त्या काळातील ते फोटो बघताना सगळेच किती आपलेसे व सुखी वाटत होते. आता फोटोग्राफर आलेत नवीन कॅमेरा आले. तरी त्या फोटोची तोड नाहीच. तेव्हा मोबाईल नव्हता, किंवा सुंदर क्षण टिपायला कॅमेरा ही नव्हता. तरी पण त्या आठवणी आपल्या हुबेहूब लक्षात राहतात. व सुखावून जातात. ते क्षण आपण खरोखर जगले होतो. व हल्ली प्रत्येका कडे कॅमेरा असणाऱ्या फोन मुळे आपण क्षण जगण्या पेक्षा ते टिपण्यात च गुंग असतो.  आज आपल्याला आठवडा पूर्वीचा कार्यक्रम नाही आठवणार पण  पंधरा वीस वर्षांपूर्वी ची आठवण, प्रसंग हुबेहूब डोळ्यासमोर उभा राहतो. मोबाईल मधील फोटो बघण्यापेक्षा त्या अल्बम मधील व मनातील फोटो बघताना च आनंद हा अलोकीक च. हा आनंद पुढील पिढीला कधी कदाचित अनुभवता येणार च नाही.  तेव्हा अभिमाना...